کشورم ایران

به دوستان ایرانی ام در هر کجای دنیا:

غرور شکسته شده اش را در چشمانش، در چهره ی برافروخته اش می بینم.
می گوید: این حق ما نبود.
در جوابش می گویم: من به روند جهانی رشد فکری بشر بیشتر امیدوارم تا به سیاست بازی کثیف خاور میانه
سرش رو به پایین است. تشویش ذهنی اش را می توانم ببینم... می پرسد: چه به سرمان آمد؟
چرا؟ تا کی این روند سقوط ادامه خواهد داشت؟ دیگر از این قهقرا چطور بیرون خواهیم آمد؟
می گویم: چیزی که یک روز راز بقای مردمان کشورمان در برابر حمله های وحشیانه ی قوم های مختلف بوده و آن چیزی که باعث شده من و تو امروز بعد از این تاریخ چند هزار ساله هنوز پارسی صحبت کنیم امروز عامل بدبختی و عقب ماندگی مان شده است...مردمی که برای زنده ماندن در حمله های وحشیانه ی اقوام دیگر راه تظاهر را پیشه کردن... مردمی که سالها و نسل ها دروغ را پذیرفتند تا زنده بمانند و هنوز هم می پذیرند... مردمی که هنوز به خودشان دروغ می گویند تا زنده بمانند و من چقدر خوب این را یاد گرفتم در همین بیست و چند سال زندگی ام
مردمانی که انتخاب کردند سالگردهای قتل عامشان و شکستشان را در برابر فاتحانشان جشن بگیرند ولی زنده بمانند... مردمانی که در همرنگ شدن با محیط بی نهایت توانمندند.
می گوید: پس آینده چه خواهد شد اگر همه مانند تو فکر کنند؟
با همان مثال های احمقانه ی فیزیکی همیشگی ام می گویم: خوشحالم که این تغییر فاز نابود شدن ملی گرایی و محکوم شدن نژادپرستی زمان ویژه ی کوتاه تری از زمان ویژه ی حل مشکل خاور میانه دارد!!! خاور میانه اگر آخرین نباشد یکی از آخرین نقاط تغییر فاز خواهد بود و چقدر زیباست اگر این گونه شود
می گوید: دیوانه ای تو
می گویم: این قوم اولین باری نیست که در این بازی شرکت می کند. ما کهنه ی این بازی هستیم. نگران نباش.
می گوید: یعنی تو نگران نیستی؟
می گویم: شاید تا قبل از این که از ایران بیایم بیرون نگران بودم ولی امروز وقتی در شهر تورنتو قدم می زنم و هر چند دقیقه صدای چند نفر را می شنوم که فارسی صحبت می کنند دیگر هیچ نگران نیستم.
می گوید: یعنی پس دست روی دست می گذاری و تماشا می کنی؟
می گویم: آرمانم این است که در آن فرهنگ جهانی نهایی بیشتر و بیشتر رنگ و بوی این فرهنگ قدیمی مان دیده شود و تنها وظیفه ام نشان دادن عمق این فرهنگ قدیمی به مردم دنیاست هر کجا که هستم به دور از هر گونه احساسات تند روی ملی گرایانه یا نژادپرستانه و تجربه ام نشان داده است که با چه روی گشاده ای مردم پذیرا می شوند چهره ی اسطوره ای و کهن فرهنگ مان را.
می گوید: آدم آرام می گیرد اگر مثل تو این قدر بی خیال فکر کند.
می گویم: کمی با خودت فکر کن... در آینده ی نه چندان دور زمان لشکر و لشکرکشی و سرزمین من و تو و خاک من و تو خواهد گذشت. انسان امروز دیگر مزرعه دار نیست که به خاک زمینش افتخار کند. انسان فردا با فرهنگش و داشته های فکری اش خودش را معرفی می کند
می گوید: اینها همه بهانه ات است...تو کشورت را دوست نداری
می گویم: ایران کشورم دوستت دارم ولی از میهن پرستی و نژاد پرستی بیزارم. آینده ی زیبایی پیش روی تمامی ماست. امید عجیبی به توانایی های نهان بچه های این مرز و بوم دارم

آن روی ماجرا:
1. تاکسی دم در منتظرم است تا من را به فرودگاه برساند. سوار تاکسی می شوم راننده تعجب می کند که فرانسوی ام خوب نیست. می پرسد کجایی هستم. وقتی می شنود ایران... توی آینه یک نگاهی می کند و می گوید اگر ما الجزایری ها هم قبل از حمله ی اعراب تمدنی مثل شما داشتیم امروز عرب نبودیم!!

2. با جمعی از دوستان نشسته ایم صحبت از لس آنجلس است که ناگهان یکی از دوستان آمریکایی ام به شوخی می گوید لس آنجلس را ایرانی های پول دار فتح کرده اند!! خنده ام می گیرد.

3. سر میز شام نشسته ایم. ژان بر می گردد از من می پرسد: "خوب کمی از دخترهای ایرانی بگو. تا جایی که ما شنیدیم زیباترین دخترهای دنیا ایرانی هستند". خنده ام می گیرد.

4. روی چمن های جلوی دانشکده ی مهندسی نشسته ایم. "مور" یکی از استاد های آمریکایی جوان دانشکده بعد از مدتی سکوت کاملا جدی به من می گوید: دارم فکر می کنم اگر شجره نامه ی خانوادگی مان را تا 40 یا 50 نسل قبل داشتم احتمال خیلی زیاد با هم پسر دایی یا پسر عمه از آب در میامدیم . و بعد شروع می کند به شرح دادن داستان شبکه ی های جوامع انسانی در دنیای امروز

من ایرانی ام نه به این معنا که در یک خانه ی کوچک در یک خیابان کوچک در شهر مشهد متولد شدم. من ایرانی ام به این معنا که با فرهنگی آشنا هستم که اعتقاد دارم چیزهای بسیاری دارد که به انسان امروزی که در هر کجای دنیا متولد می شود بیاموزد. و چه بسیار چیزهایی که از فرهنگ های غنی دیگر باید آموخت